Bu yazımda "Kendin Olmaktan Taviz Vermemek" hakkında düşüncelerimiz paylaşmak istiyorum.

William Isaacs yukarıda alıntıladığım sözü ile bu ayrımın açılmasına neden olan kişilerin liderliği kaybedeceklerini söylüyor.

Bu ayrımı eminim hepimiz değişen oranlarda hissediyor ve her hissettiğimizde bir seçim yapma gereği duyuyoruz: Olduğum kişi olarak yapmayı doğru bulduğumu yapmak ile benden beklenenleri, beklendiği gibi yapmak.

Bu iki seçenek arasındaki ayrım ne kadar artar ise iç gerilimimiz o kadar artıyor ve doğal olarak verimlilik ve etkililiğimiz o ölçüde düşüyor.

Maalesef bu gerilimden kaçınmak mümkün değil. Sosyal bir varlık olarak her bulunduğumuz toplulukta bu gerilimi kaçınılmaz olarak yaşıyor olacağız.

Peki o zaman bu gerilimden kurtulmak ve kendimiz olmaktan taviz vermemek için ne yapmalıyız?

Benim birkaç basit önerim var. Umarım işinize yarar.

‍

1. Kendi kendine konuşmayı bırakmak:

İç gerilimimiz arttıkça ilk ihtiyacımız kendimizi rahatlamaktır. Bu nedenle de kendimizi haklı çıkaracak, kendi pozisyonumuzu kuvvetlendirecek kanıtlar aramaya başlarız. Bu kanıtları bulmanın en kestirme ve en hızlı yolu ise kendi kendine konuşarak, kendimize ne kadar haklı olduğumuzu anlatmaktır. Bu davranıştan vazgeçmediğimiz sürece ipin bir ucunu kuvvetle çeken çocuklar gibi gerilimin devam etmesini garanti ederiz.

Kendi kendimize konuştukça ne kadar haklı olduğumuza daha fazla inanır ve diğerlerini anlamaya daha fazla kapalı hale geliriz. Bu bizi kendimiz yapmaz sadece diğerlerinin pozisyonlarına göre kendi pozisyonumuzu kuvvetle savunur yapar. Dikkat edilmesi gereken nokta ise pozisyonumuzu kendimize göre değil, diğerlerinin pozisyonuna göre belirliyor olmamızdır.

Komik değil mi? Kendimiz olmaya çalışırken diğerlerinin bizi gördükleri pozisyondaki kişi olmak ....

‍

2. Başkalarını suçlamayı bırakmak:

Başkalarını ister iç sesimizle, ister yüzlerine karşı suçlamak gerginliği daha fazla arttırmaktan başka hiçbir işe yaramaz. Çok basit bir sorgulamanız bunu destekleyecektir. Lütfen kendinize sorun; sizi suçlayan kişilere ne tepki veriyorsunuz?

Birini suçladığınızda esasında kendinize de kötülük yapmış olursunuz. Bir kişi suçlandığında yapacağını en temel davranış karşı suçlamaya geçmektir. Bu durumda suçlayan taraf olarak biraz sonra siz suçlanacağınız için kendi pozisyonunuzu daha da kuvvetle savunmaya devam edeceğiniz ortadadır.

Yine aynı çelişki; Kendimiz olmaya çalışırken diğerlerinin bizi gördükleri pozisyondaki kişi olmak ....

Süreç böyle ilerleyince garanti ettiğiniz tek şey kendiniz olmak değil, karşı tarafın sizi suçlayarak sizi sıkıştırdığı köşede kalmaktır.

‍

3. Düşüncelerimizi ve duygularımızı ifade etmek:

Burada önemli olan düşünce ve duygularımızı zaman geçmeden, diğerlerini suçlamadan, olayların bize göründüğü şekli ile ifade edebilmektir. Kendimizi ifade ettiğimiz sürece iki şeyi garanti ediyor:

a. Gerginliği azaltmak; çünkü ipi artık çekmiyor aksine kendimizi ifade ederek diğer tarafa doğru ilerliyor oluyoruz.

b. Kendimiz olmaya devam etmek; kendimizi ifade ettiğimiz sürece kendimizi, pozisyonumuzu, düşüncelerimizi karşı tarafa anlatıyor ve bakış açımızı paylaşıyor oluyoruz.

‍

Kendimizi ifade ettiğimiz zaman iç sesimizin gücü azalır. Suçlamadan konuşmaya devam ettiğimiz sürece karşımızdakine kendi olma fırsatı verir, böylece onun bizi bir alana sıkıştırma olasılığından dakurtulmuş oluruz.

Kendimizi ifade ettikçe daha fazla kendimiz olur, bizden istenenleri sürece katılarak bizim de katkıda bulunduğumuz şeyler haline getirmeye başlarız.

Bu çabayı sürdürdükçe biz çevremize, çevremiz de bize katkı sunarak taviz vermeden gelişme fırsatı elde ederiz.